Brief van Mgr. Mutsaerts voor Moederdag

Moeder­dag: “Mag ik even jullie aan­dacht, kin­de­ren?”

Er bestaat een oud gezegde dat luidt: God kon niet overal tege­lijk zijn, en daarom schiep Hij moe­ders. Het is een poëtische overdrij­ving, maar zoals alle grote overdrij­vingen bevat ze een diepe waar­heid. Moeders zijn geen bij­fi­gu­ren in het toneel­stuk van het leven; zij zijn de spil waaromheen het hele huis­ge­zin draait. Moeder­dag is dan ook geen com­mer­ciële fri­voli­teit, geen excuus voor bloe­misten en chocola­tiers om hun omzet te ver­dub­belen. Het is een zeld­zaam moment van be­zin­ning in een wereld die zel­den stil­staat. Een dag waarop we even ophou­den met rennen, werken en scrollen, en te­rug­ke­ren naar de bron van alles wat ons tot mens maakt: de liefde van een moe­der.

Maar hoe vaak gebeurt dat wer­ke­lijk? Hoe vaak nemen we op Moeder­dag écht de tijd om onze moe­ders te eren? In plaats van oprechte aan­dacht krijgt ze een haas­tig gekocht cadeau, een stan­daard­kaart met een kant-en-klare bood­schap, of - en dit is mis­schien wel het diepte­punt van de moderne tijd - een emoji-bericht op sociale media. “Fijne Moeder­dag, mama! ❤️” getypt tussen twee TikTok-video’s door, als een digitale kruimel van dank­baar­heid. Het is enigszins mistroos­tig als je ziet hoe onze tijd met zoiets heiligs omgaat. Als je beseft - elke katho­liek zou dit besef moeten hebben - dat het gezin de kern van de bescha­ving is, en dat de moe­der daar­van de eerste en be­lang­rijk­ste hoedster was, is er alle rede moe­ders weer eens in het zonnetje te zetten. Het moe­der­schap is geen onder­ge­schikte taak, maar een ko­nin­klijk ambt, een onzicht­ba­re, maar allesbepalende kracht.

Toch lijkt het erop dat we die kracht steeds min­der zien, niet omdat moe­ders zijn veran­derd, maar omdat onze aan­dacht is afgeleid. En de grootste dief van onze aan­dacht is vandaag niet hon­ger, oorlog of rampspoed, maar een klein apparaatje dat ie­der­een altijd en overal bij zich draagt: het mobieltje.

Nog niet zo lang gele­den was het gezin een heilige plek. Niet heilig in de zin van plech­tig of streng, maar heilig in de zin van onver­vang­baar. Het was de plek waar verhalen wer­den ver­teld, waar geheimen wer­den gedeeld, waar men leerde ruziën zon­der haat en lief­heb­ben zon­der voor­waar­den. Anno 2025 echter zitten ge­zin­nen steeds vaker zwijgend in dezelfde kamer, elk verzonken in hun eigen digitale wereld. Kin­de­ren sturen berichten naar vrien­den die ze nooit echt zien, terwijl moe­ders - die ooit de eerste bron van wijs­heid waren - concurreren met een einde­loze stroom van in­flu­en­cers, nieuwsfeeds en kattenfilmpjes.

Hoe ziet Moeder­dag aan de ontbijttafel met haar drie kin­de­ren er uit? Perfect ontbijt: vers geperst sinaasappelsap, croissants, een bos bloemen van de super­markt. Alles zoals het hoort. Maar terwijl moe­der daar zit zie je dat de kin­de­ren half aanwe­zig, half afwe­zig aan tafel zitten. Elk met zijn eigen tele­foon. Mis­schien moet moe­der maar even een kleine speech hou­den: “Mag ik even jullie aan­dacht?” De kin­de­ren zullen ver­baasd opkijken. “Het is Moeder­dag. Jullie hebben allemaal iets liefs voor me op Instagram gepost, maar ik zou liever hebben dat jullie gewoon met me praten.” Het was een pijn­lijke waar­heid. De moe­der wordt geëerd, maar niet gehoord. Ze wordt gevierd, maar niet echt gezien. Het scherm had haar kin­de­ren van haar vervreemd, zelfs op de dag die voor haar bestemd is.

Beste kin­de­ren, het kan ook anders. Probeer het maar eens dit jaar. Praat maar gewoon met je moe­der. Waarover? Gewone dingen. Zoals je met je vrien­den praat. Dat is waar­schijn­lijk voor haar het mooiste cadeau. En bak een mislukte appeltaart voor je moe­der. Die zal ze met tranen van ontroe­ring opeten. En maak een zelfgemaakt gedicht, gewoon recht uit het hart. Vol met spelfouten en grammaticafouten. De glim­lach verschijnt van­zelf op haar gezicht. Onze moe­ders waar­de­ren dat hon­derd keer meer dan digitale bedankjes, snelle selfies en online berichtjes. Doe iets wat geen enkele techno­lo­gie kan ver­vangen: zomaar een gesprekje over niks bij­zon­ders, een omhel­zing, een blik vol echte waar­de­ring.

Mis­schien moeten we Moeder­dag herover­we­gen. Niet als een dag van digitale eerbe­wij­zen, maar als een dag van bewuste aanwe­zig­heid. Stel je voor: een Moeder­dag waarop alle tele­foons wor­den uitgeschakeld, waarop geen enkel gesprek onder­bro­ken wordt door een mel­ding, waarop moe­ders en kin­de­ren elkaar in de ogen kijken in plaats van op een scherm. Een Moeder­dag waarop moe­ders niet slechts “gefe­li­ci­teerd” wor­den, maar echt gehoord en geliefd. Waarop een moe­der niet hoeft te concurreren met een scherm, omdat haar kin­de­ren ervoor kiezen om bij haar te zijn, echt bij haar, zon­der aflei­ding, zon­der haast, zon­der de drang om het moment online te delen in plaats van het gewoon te beleven.

Dus als je het echt goed wilt doen, geef haar het mooiste geschenk dat er is: een Moeder­dag zon­der schermen.

Zondag 11 maart - Moeder­dag 2025

+ Rob Mutsaerts